Nieuws

Tientallen jaren voordat het woord ‘vliegschaamte’ in De Dikke van Dale werd opgenomen, bezocht ik Tsodilo Hills in het noordwesten van Botswana. Rode vinger-schilderijen en geometrieën, ongeveer 4.000 in getal, waren hier duizenden jaren geleden door de San bevolking op de rotsen en in spelonken aangebracht. Olifanten, giraffen, reeds lang uitgestorven antilopen, maar ook afbeeldingen van pinguïns en walvissen zag ik daar.

Als kind droomde ik er al van om ‘later als ik groot ben’ de hele dag werkzaam te zijn in de buitenlucht. Hele dagen was ik toen al, weer of geen weer, van vroeg tot laat buiten te vinden en kwam ik regelmatig thuis met alles wat kroop, sloop, vleugels of (héél veel) pootjes had.

Waar iedereen voor vreesde is helaas gebeurd: het edelhert Hubertus, misschien wel de bekendste bewoner van Het Nationale Park De Hoge Veluwe, is tijdens de bronst door een rivaal gevorkeld en vanochtend in aller vroegte uit zijn lijden verlost.

Burlen is het geluid dat bronstige mannelijke edelherten voorbrengen om vrouwtjes voor zich te winnen en om concurrenten te intimideren. Al sinds jaar en dag bekwamen natuurliefhebbers zich erin het geluid zo goed mogelijk na te bootsen. Zondag 5 september verzamelden 5 fanatieke burlers zich voor een enthousiast publiek in Het Nationale Park De Hoge Veluwe om te bepalen wie dit jaar de allerbeste bronstroep kon nabootsen.

Velen kijken er de hele zomer naar uit, de hertenbronst die zich in de nazomer voltrekt. De mannelijke edelherten zijn in topconditie en meten zich vocaal en fysiek aan elkaar in de strijd om de gunsten van de hindes.

De terugkeer van de wolf zet de discussie op scherp over wat nu eigenlijk natuur is in Nederland en hoe we daar mee om moeten gaan. De Hoge Veluwe wil de wolf buiten het Park houden en de moeflon -en daarmee de open landschappen- beschermen. In het drukst bevolkte land van Europa, met de vrijwel dichtste infrastructuur ter wereld en een bevolking die ver van de natuur afstaat, is volgens ons geen plek voor de wolf. 

Vanmorgen regende het nog. Een hoopje grond, futiele scheurtjes in de bosbodem; het is aanstaande. Een dag, twee wellicht, te lang om bij te posteren, maar dan staat hij daar in volle omvang. In een adembenemende verscheidenheid aan kleuren en vormen schieten ze letterlijk als paddenstoelen uit de grond! Het hele jaar door, maar vooral in de nazomer en in de herfst zie je ze het meest: de paddenstoel.